آگاهی در مورد بیماری کانگو و تدابیر احتیاطی در آستانهی عید قربان
با فرارسیدن عید قربان، مصرف گوشت حیوانات قربانی، بهویژه گاو و گوسفند، بهطور قابل توجهی افزایش مییابد. در همین زمان، وزارت صحت عامه هشدارهایی در مورد افزایش خطر شیوع بیماری کانگو (تب خونریزیدهنده کانگو) صادر کرده است. این بیماری ویروسی خطرناک، قابلیت انتقال از حیوان به انسان را داشته و در صورت عدم رعایت نکات صحی، میتواند تهدیدی جدی برای سلامت عمومی باشد.
بیماری کانگو چیست؟
تب خونریزیدهنده کانگو (Crimean-Congo Hemorrhagic Fever – CCHF) یک بیماری ویروسی خطرناک است که توسط کنهها منتقل میشود و از حیوانات آلوده مانند گاو، گوسفند و بز به انسان انتقال مییابد. این ویروس اولینبار در مناطق کریمه و کنگو شناسایی شد، از اینرو به این نام مشهور شده است.
راههای انتقال بیماری کانگو:
- نیش کنه: اصلیترین راه انتقال این ویروس به انسان، گزش کنههای آلوده است.
- تماس مستقیم با خون یا بافت حیوان آلوده: در زمان ذبح یا پوستکندن حیوان، در صورت تماس با خون یا گوشت خام آلوده، خطر ابتلا وجود دارد.
- انتقال از انسان به انسان: در صورت تماس نزدیک با خون، ترشحات یا مواد آلودهی فرد بیمار (مخصوصاً در شفاخانهها)، انتقال ممکن است.
علائم بیماری کانگو:
علائم اولیه معمولاً 1 تا 3 روز پس از آلودگی ظاهر میشود و شامل موارد زیر است:
- تب شدید
- سردرد
- درد عضلات
- تهوع و استفراغ
- درد در شکم
- سرگیجه و حساسیت به نور
- خونریزی از بینی، لثه یا زیر پوست در مراحل پیشرفته
راههای پیشگیری:
در آستانهی عید قربان، رعایت موارد ذیل ضروری است:
- استفاده از دستکش و لباس محافظ هنگام ذبح حیوانات.
- پرهیز از تماس مستقیم با خون و گوشت خام.
- خرید گوشت از قصابیهای معتبر و دارای نظارت صحی.
- آگاهیدهی عمومی در مورد خطرات بیماری و علائم آن.
- کنترول و سمپاشی حیوانات قبل از ذبح برای از بین بردن کنهها.
- پرهیز از تماس با افراد مشکوک یا بیمار، مخصوصاً در مراکز صحی.
راههای درمان:
تا اکنون واکسین مؤثری برای بیماری کانگو وجود ندارد. درمان بیشتر حمایتی است:
- استراحت کامل بیمار
- جبران آب و الکترولیتها در بدن
- استفاده از داروهای ضد ویروس مانند ریباویرین (در بعضی موارد)
- مراقبتهای ویژه در شفاخانه برای بیماران دارای علائم شدید و خونریزی
نتیجهگیری:
بیماری کانگو یک تهدید جدی بهداشت عمومی، بهویژه در ایام عید قربان است. رعایت تدابیر بهداشتی هنگام ذبح حیوانات، آگاهی از راههای انتقال و علائم بیماری، و همکاری با نهادهای صحی میتواند نقش مهمی در جلوگیری از شیوع این بیماری ایفا کند. حفاظت از جان خود و اطرافیانمان وظیفهی همهی ماست.