دزدی از گدا
آیا بلاک کردن سرمایه‌های این ملت با این ویژگی و سپس بخشیدن آن به خانواده‌های سرمایه‌دار امریکایی، مصداق بارز «سرقت از گدا» نیست؟
محمدآصف طیبی
پس از ماه‌ها کش‌وقوس، رئیس جمهور امریکا روز گذشته پای سند یک سرقت علنی را امضا کرد. بایدن سه‌ونیم میلیارد دالر سرمایه افغانستان را در روز روشن به خانواده‌های امریکایی سپرد تا نشان دهد که حمایت از انسانیت و حقوق انسانی حرف «مُفت» است. رسانه‌های غربی گزارش کردند که جو بایدن به دادگاه‌های امریکا اجازه داده است تا بخشی از دارایی‌های افغانستان فقیر را تحت عنوان غرامت به سرمایه‌داران امریکا خیرات دهد.
پس از سقوط دولت پیشین که حکومت دست نشانده امریکا میلیون‌ها دالر را از بانک‌های افغانستان به خارج انتقال دادند، مبالغ باقی‌مانده در ذخیره بانکی را ایالات متحده به این بهانه که نمی‌خواهد طالبان به آن دست‌رسی داشته باشند، بلاک کرد. تصمیمی که زندگی 40 میلیون انسان را با خطر مواجه کرد و طبق گزارش‌ها و هشدارهای جهانی، موجب یکی از بی‌پیشینه‌ترین بحران انسانی شد.
البته که امریکا در موضوع سرقت دارایی‌ها و داشته‌های ملت‌ها سابقه‌دار و حرفه‌ای است. 20 سال تمامی منابع زیرزمینی افغانستان را به بهانه‌های مختلف سرقت کرد و بخش زیادی از کمک‌های جهانی را تحت عناوین مختلف به امریکایی‌ها و شرکت‌های میلیاردی امریکایی سپرد. شرکت‌ها خصوصی امریکایی تحت عناوین امنیت، مشاورت و آموزش، میلیاردها دالر را در این 20 سال از کمک‌های جهانی مستفید شدند و همه می‌دانند که تنها بخش کوچکی از آن کمک‌ها در افغانستان به مصرف رسیده، آن هم نه برای کارهای اساسی و زیربنایی که برای پُر کردن جیب عمال دست‌نشانده‌ی غربی‌ها مصرف شد.
از بقایای کمک‌های جهانی، جیب چند دزد داخلی پُر شد و مافیای اقتصادی داخلی هم‌آهنگ با مافیای بین‌المللی در داخل افغانستان شکل گرفت و این‌گونه بود که نه تنها کمک‌های جهانی این‌جا موثر واقع نشد که حتا بخشی از درآمدهای داخلی نیز حیف‌ومیل گردید و همین مسئله باعث شد که در فردای خروج جامعه جهانی، تمامی تشکیلات و نهادهای خیالی نیز از هم پاشید و فاجعه رخ داد.
اندک ذخایر ارزی که بود، بخشی به صورت نقدی توسط دست‌نشانده‌های غرب با چرخ‌بال و طیاره به دبی و دیگر بندرهای تجارتی انتقال یافت و بخشی نیز اکنون توسط رئیس جمهور امریکا به خانواده‌های امریکایی بخشیده شد.
رئیس جمهور ایالات متحده فرمان صادر کرده که از ذخایر مسدود شده افغانستان غرامت خانواده‌های امریکایی که در حمله 11 سپتمبر 2001 نیویارک، بستگان‌شان را از دست داده‌اند، پرداخت شود. منطق امریکایی این گونه است که حمله را یک شبکه تروریستی بین‌المللی به نام «القاعده» انجام دهد، خون‌بها و به گفته امریکایی‌ها غرامت آن‌را ملتی فقیر و گرسنه افغانستان باید پرداخت نماید.
تردیدی نیست که مسئول بحران و رنج کنونی افغانستان، دولت امریکا است که 20 سال از حقوق بشر و دموکراسی در افغانستان دم زد و آن روز که ذخایر افغانستان را تخلیه کرده بود، با انجام یک خروج غیرمسئولانه، آخرین بقایای ظرفیتی ما را نیز تحت عناوین مختلف با خودش تخلیه کرد و حالا آخرین باقی‌مانده ممکن برای مردم را نیز با قُلدری تمام از مردم می‌رباید و به امریکایی‌ها می‌بخشد.
جهان شاهد است که مردم افغانستان در اوج گرسنگی و قحطی زندگی می‌کنند؛ فقر و نداری روزانه جان ده‌ها کودک این سرزمین را می‌گیرد و خانواده‌ها به علت ترس از گرسنگی به فروش دختران و اعضای بدن‌شان روی آورده‌اند، رئیس جمهور امریکا اما، بی‌توجه به این فاجعه انسانی، آخرین بقایای مالی مردم را می‌قاپد، تا ثابت کند که حقوق بشر قصه مُفت است.
خارج از این قصه‌ها، همان‌گونه که خود امریکایی‌ها اعلام کرده و شبکه القاعده نیز مسئولیت گرفته است، حمله به برج‌های تجارت جهانی توسط این شبکه انجام شده است. پرسش این است که القاعده در کدام کتگوری مردم افغانستان جای می‌گیرد و چه چیزی از آن به مردم افغانستان می‌رسد که باید تاوان کارهایش را ما پرداخت کنیم؟ القاعده طبق تعریف خود امریکایی‌ها یک شبکه تروریستی جهانی است که ممکن است برخی از اعضای آن در داخل افغانستان نیز باشد. آیا صرف این‌که برخی اعضای القاعده ممکن است در افغانستان باشند، توجیه می‌کند که تاوان حملات آن‌ها را از ذخایر افغانستان و از جیب ملت گرسنه و قحطی‌زده افغانستان پرداخت کنند؟
افغانستان ملتی که در اثر برنامه‌های اشتباه جامعه جهانی و به خصوص امریکا، حالا بعد از 20 سال تبدیل به گرسنه‌ترین ملت جهان شده است. حاکمان‌اش در 22 سال گذشته دربه‌در به دنبال گدایی هستند و هزینه‌های زندگی خود را از راه گدایی تامین می‌کنند. آیا بلاک کردن سرمایه‌های این ملت با این ویژگی و سپس بخشیدن آن به خانواده‌های سرمایه‌دار امریکایی، مصداق بارز «سرقت از گدا» نیست؟
