اقدامات بایدن نشان دهنده انزواطلبی و پوپولیسم ترامپ است

اگر متحدان آمریکا فکر می کردند که دوران پوپولیسم، آن هم به سبک ترامپ به پایان رسیده است، واقعات چند هفته اخیر این تصور را از بین برده است. وقتی جو بایدن رئیس جمهور شد، فرض این بود که یک دولتمرد آرام و با تجربه انتخاب شده است. درواقع، اظهار شد که “آمریکا به مسیر اصلی اش برگشته است” – مگر چنین تصوری وجود ندارد.

دوره ریاست جمهوری ترامپ به روابط بین المللی بسیار آسیب رساند، زیرا بسیاری از رهبران جهان سیاستگذاری ایالات متحده را در بهترین حالت غیرقابل پیش بینی و در بدترین حالت بی باک می دانستند. این امر، به طور تصادفی و پراکنده در تصمیمات سیاسی که از طریق رسانه های اجتماعی اعلام شد، به وضوح دیده میشود. سوء استفاده از همه گیری COVID-19، لغو مذاکراتی که با زحماتی فراوان به دست آمده بود مانند توافق هسته ای ایران و شیوه ای که اعتمادی بسیاری از متحدان و موسسات قبلی مانند اتحادیه اروپا و ناتو که عملا بیگانه شده بودند، را لطمه زد.

سیاست های ترامپ برای جانشین وی سطحی بسیار پایینی را تعیین کرد تا او دوباره بتواند وضعیت کشور را به عنوان یک ابرقدرت جهانی اعلام کند. بنابراین، بایدن در اوایل به دلیل لحن آرامش بخش و برگرداندن ایالات متحده به سازمان بهداشت جهانی (WHO) و توافق آب و هوایی پاریس، که ترامپ ایالات متحده را از هر دوی آن خارج کرده بود، تحسین شد.

“گوش ندادن به توصیه های معقول”

با این حال، سقوط ناگهانی حکومت در افغانستان یک بررسی واقعی را ارایه داد. زیرا، رویکرد جو بایدن شباهت زیادی به روش قبلی دارد. در حالیکه روسای جمهور آمریکا سالها به دنبال راهی برای خروج از افغانستان بودند، نحوه برخورد بایدن با خروج از افغانستان شهرت و اعتبار او را به دلیل صلاحیت تام و هماهنگی فراگیر با شرکای نزدیک شدیدأ لطمه زد.

این ممکن است به این دلیل باشد که بایدن، مانند ترامپ، با انبوهی از اعتماد به نفس دچار است- یا همانطور که احتمالا مخالفانش می خواهند، یک حس مغرورانه است که او را از گوش دادن به توصیه های معقول باز می دارد. چنین تصور میشود که هر دو، وزیر خارجه و دفاع وی با خروج ناگهانی از افغانستان مخالف بوده اند.

ژنرال های بلند پایه جو بایدن اخیراً در کمیته نیروهای مسلح مجلس سنا سوگند یاد کردند که آنها توصیه کرده بودند که 2500 سرباز آمریکایی در افغانستان بمانند، این امر مستقیماً با اظهارات بایدن مبنی بر عدم دریافت چنین توصیه نظامی در تضاد است.

ایالات متحده همچنین به سختی با متحدان خود مشورت کرد که آنها پس از 20 سال با وجود که 7000 متحد ناتو که کاملاً به زیرساخت های ایالات متحده وابسته بودند، از افغانستان خارج شدند. ترک ناگهانی فرودگاه استراتژیک مهم بگرام آن هم یک شبه نمونه ای از این تصمیم گیری یک جانبه است. با خروج ایالات متحده از بزرگترین پایگاه – بگرام – در کشور افغانستان بدون اطلاع شرکای افغان خود که صبح روز بعد بدون برق بیدار شدند. این عدم ارتباط بدون شک به سقوط روحیه در بین نیروهای افغان کمک کرده است و در نتیجه تسخیر طالبان را افزایش داده است. درواقع، طرح بایدن در افغانستان به طرز وحشتناکی روش ترامپ را تکرار کرد.

در حالیکه جدول زمان بندی شده چند ماه بعد تغییر کرد، دولت آمریکا به پیگیری طرح خروج ترامپ که با طالبان مذاکره شده بود، اصرار داشت. این واقعأ عجیب است و با توجه به گرایش عمومی، تمایل اکثر سیاستمداران این است که به سرعت از برنامه های دولت قبلی صرف نظر کنند، همانطور که اغلب از نظر سیاسی راحت است.

“مخالفت شرکا”

با بدتر شدن اوضاع امنیتی، بایدن که روزها ساکت بود سرانجام ظاهر شد و از لفاظی های بدون فروتنی ترامپ برای توجیه خروج خود استفاده کرد، از اشتباهات خود گریخت و مستقیما سقوط امنیت را بر عدم اراده شرکای افغان نسبت داد. این دروغ ها به شدت توسط جانبازانی که شجاعت نیروهای محلی را ستایش میکردند، مورد انتقاد قرار گرفت.

بایدن به ادامه راه ترامپ که در جهت مخالفت با شرکای خود است و اخیراً خشم فرانسه یکی از اعضای کلیدی ناتو را پس از امضای بی سر و صدا مشارکت امنیتی جدید موسوم به “AUKUS” که بین بریتانیا، ایالات متحده و استرالیا که در زمینه هوش مصنوعی، زیر دریایی هسته ای و فناوری دفاعی نوآورانه منعقد شد، برانگیخت.

این امر باعث شد تا استرالیا قرارداد 66 میلیارد دلاری زیردریایی را که با فرانسه امضاء کرده بود، به پایان برساند و برنامه های ژئواستراتژیک این کشور برای منطقه هند و اقیانوس آرام را از بین ببرد.

فرانسه آنقدر سرخورده بود که سفیر خود در ایالات متحده را که برای اولین بار در تاریخ دو کشور اتفاق می افتد، بیرون کشید و همچنین دیپلماتان ارشد خود را از استرالیا فراخواند. وزیر امور خارجه فرانسه، ژان ایو لیدریان (Jean-Yves Le Drian)، بایدن را متهم به رفتار بی رحمانه و غیرقابل پیش بینی کرد که گویا یادآور دوران ترامپ است.

در حالیکه بریتانیا تازه از اتحادیه اروپا مستقل شده است، باید از تقویت روابط با ایالات متحده خوشحال باشد. اتحادیه اروپا مجبور است از کشور عضو خود یعنی فرانسه حمایت کند. درخواست های اتحادیه اروپا برای “خودمختاری استراتژیک” بیشتر شده است، زیرا برخی از کشورهای عضو می ترسند بایدن مانند ترامپ رفتار تحقیرآمیزی داشته باشد و وحدت غرب را در این روند خدشه دار سازد. علیرغم بهره مندی فوق العاده از این توافق، استرالیا از خجالت به سبک ترامپ در امان نماند، به گونه ای که بایدن ظاهرأ نام اسکات موریسون نخست وزیر استرالیا را در یک نشست حساس فراموش کرد و از وی به عنوان “آن مرد پایین” یاد کرد.

بسیاری از کشورها برای حفاظت به شدت به آمریکا متکی هستند. بنابراین، عدم رویکرد فراگیر با متحدان سنتی، پیامدهایی وسیع تری برای سیاست های امنیتی در سطح جهان دارد.

ایالات متحده یکی از دو بزرگترین مشارکت کننده در اتحادیه ناتو است. طوریکه تنها بیش از 16 درصد از بودجه آن را تأمین می کند و ده ها هزار سرباز در جاپان، کره جنوبی، آلمان، ایتالیا و تا همین اواخر در افغانستان مستقر بودند. سوال اینجاست که آیا بایدن ضمانت های امنیتی طولانی مدت خود را دست نخورده نگه می دارد یا به راه ترامپ برای از بین بردن تعهدات خود ادامه خواهد داد، درست مانند کاری که با افغانستان کرده است؟

هدف قرار دادن رای دهندگان یقه آبی

بایدن همچنان رویکرد ترامپ را در مورد مسائل اقتصادی نیز اتخاذ کرده است. زیرا بسیاری از سیاست های حمایتی دولت قبلی را حفظ کرده است. به عنوان مثال، بایدن طرح های جدیدی مانند “خرید آمریکایی” را تحت فشار قرار داده و تعرفه های فولاد و آلومینیوم را برای محافظت از کارگران فولاد سنگین داخلی ایالات متحده حفظ کرده است.

این سیاست ها به وضوح همان رای دهندگان یقه آبی را که پیروزی غافلگیرکننده ترامپ در انتخابات 2016 رقم زدند، هدف قرار می دهند. اما همچنین به ضد جهانی شدن کمک می کند و از درخواست نهادهای بین المللی مانند صندوق بین المللی پول برای لغو آنها چشم پوشی میکند.

با وجود این، ایالات متحده یک بازیگر جهانی باقی خواهد ماند. این کشور بسیار ثروتمند، دارای شبکه و از نظر نظامی قدرتمند است که نمی توان آن را نادیده گرفت. با کاهش رتبه نظرسنجی های شخصی، جو بایدن ممکن است از اشتباهات اولیه خود درس بگیرد و شعارهای فراگیر خود را به واقعیت تبدیل کند. اما با چند قطبی شدن سیاست در آمریکا نسبت به گذشته، متحدان باید تصمیم بگیرند که آیا آمریکا میتواند در دراز مدت شریک قابل اعتماد باشد یا روح ترامپ همچنان در سیاست آن کشور می دمد؟!

نویسنده: جانی لوک (جانی لوک مشاور استراتژیک و فرماندار دانشگاه است و در سال 2019 به عنوان نامزد محافظه کار در پارلمان انگلستان نامزد شده بود. او قبلاً در مذاکرات برگزیت به عنوان بخشی از دولت انگلستان کار می کرد و قهرمان سابق قایقرانی در بریتانیا نیز میباشد.)

برگردان: صابری

منبع: الجزیره