افغانستان در شرایط بحرانی از نقطه نظر موجودیت نیروی کارا و متخصص

با توجه به پیشرفت های علمی افغانستان در دو دهه اخیر، امیدواری ها در راستای رسیدن به جایگاه علمی بهتر در سطح ملی و بین المللی زنده شده بود و تلاش ها در این زمینه جریان داشت. متعلمین مکتب مشتاق حضور در دانشگاه ها بودند؛ محصلین دانشگاه ها سعی در ارتقاء ظرفیت شان داشتند تا در رقابت های آزاد کاری، کرسی مناسب را کسب نمایند؛ کارمندان بخش های مختلف در تلاش رفتن به برنامه های ارتقاء ظرفیت بودند؛ اساتید دانشگاه ها در تلاش اخذ مدارک به سویه بالاتر بودند و صدها مورد دیگری که دلالت بر تلاش همگان در راستای یک افغانستان آباد می نمود.

حالا و با تغییر نظام اکثریت کادرهای متخصص و کارا پا به فرار از کشور گذاشتند و راه مهاجرت را پیشه گرفتند. به اساس آمار شرکت محصلین در کانکور دانشگاه های خصوصی، متعلمین مکتب اشتیاق حضور در دانشگاه ها را ندارند و اگر دارند، بسیار اندک است؛ امیدواری ها در راستای رسیدن به زندگی مرفه از طریق تحصیل و کار در ادارات به صفر تقرب کرده(آمارهای که در بین کارمندان دولتی و خصوصی بیداد می کند، گواه این رویداد است)؛ برنامه ای برای ارتقاء ظرفیت کارمندان در دسترس نیست و حتی اکثریت کارمندان بخش های مختلف یا کارشان را از دست دادند و یا به دفتر کاری شان حاضر نمی شوند و صدها مورد دیگر مستندات لازم را در این زمینه فراهم می کند تا موارد ذکر شده تا تایید کند.

چرا ؟

از نظر من، نبود مصونیت جانی، کاری و عدم موجودیت نظم و انضباط مناسب باعث شده تا کادرهای افغانستان راهی کشور های دیگر شود. اکثر افرادی که کشور را ترک می کنند، افراد متخصص و مجرب در یک بخش خاص است. این نیروی انسانی مسلکی همان افرادی اند که سالهای سال روی آنها سرمایه گذاری صورت گرفته تا به این مرحله برسند. فرار این مجموعه افراد نه تنها افغانستان را از نقطه نظر نیروی متخصص و کارا فقیرتر می کند بلکه سرمایه گذاری های انجام شده در این زمینه را نیز بی اثر می نماید‌. خروج این نیرو ها به معنی این خواهد بود که حتی در صورت ایجاد یک نظام مناسب نیز آنها به کشور بر نمی گردند‌. این یعنی در آینده نه چندان دور افغانستان در لبه پرتگاه از دیدگاه نیروی متخصص و کارا قرار خواهد گرفت.

حسین داد سعادت، استاد دانشگاه