برگزاری نشست علمی؛ بررسی وضعیت اطفال کار در افغانستان؛ بیشتر از 3.7 میلیون کودک در جاده‌ها آواره‌اند
شماری از کارشناسان و اساتید دانشگاه، طی نشستی در کابل وضعیت کودکان کار در افغانستان را به بررسی گرفته و تصریح می‌کنند که دست‌کم 3.7 میلیون کودک افغانستانی، با دستان کوچک و مسئولیت‌های بزرگ در جاده‌ها مشغول کار هستند.
محمدعارف بیات، کابل
شماری از کارشناسان و اساتید دانشگاه، طی نشستی در کابل وضعیت کودکان کار در افغانستان را به بررسی گرفته و تصریح می‌کنند که دست‌کم 3.7 میلیون کودک افغانستانی، با دستان کوچک و مسئولیت‌های بزرگ در جاده‌ها مشغول کار هستند.
پیک‌آفتاب: روز گذشته 25 جوزا، از روز جهانی منع کار کودکان با برگزاری همایشی در تالار علامه محمد اسماعیل مبلغ در کابل، گرامی‌داشت به عمل آمد.
در این نشست علمی؛ عوامل اساسی، چالش‌ها و راه‌حل‌های فراروی کودکان کار با اجرای تئاتر و ایراد سخنرانی، مورد واکاوی و بررسی قرار گرفت.
اشتراک کنندگان این نشست، عوامل اصلی افزایش کودکان را «فقر خانواده‌ها» عنوان کرده و تصریح کردند که در فرهنگ مردم افغانستان، فلسفه تولد کودکان، کار است؛ بچه به دنیا می‌آورند تا با کار او امرار معاش کنند و کودک مسئولیت بخشی از نیازهای اقتصادی خانواده را تامین کنند.
در همین حال؛ محمد هادی اکبری، استاد دانشگاه و کارشناس مسائل اقتصادی با تایید صحبت‌های اشتراک کنندگان، می‌گوید که انسان افغانستانی ضرورت است تا با استندردهای جهانی زندگی کند و تمام امکانات رفاهی برای مردم به ویژه کودکان فراهم گردد.
وی تصریح می‌کند که مردم افغانستان در یک قرن اخیر با مشکلات دست‌وگریبان و از تسهیلات رفاهی زندگی مدرن بی‌بهره‌اند.
رحیم خان ابراهیمی، رئیس موسسه حمایت از کودکان خیابانی در این نشست تصریح می‌کند: “به نظر می‌رسد که کار کودک افغانستانی یک مسئله نه بلکه یک ضرورت است، زیرا ما برای پدران کودکان، زمینه کار را فراهم نکرده‌ایم.”
وی تصریح می‌کند که کودکان کار، از سر شوق نه بلکه بر اساس ضرورت و جبر اقتصادی، به جاده‌ها می‌‌آیند و در اکثر موارد مورد سوءاستفاده مافیا قرار می‌گیرند.
رئیس موسسه حمایت از کودکان خیابانی، خاطرنشان میسازد: “کودکان افغانستانی هم دوست دارند مانند کودکان سایر کشورهای جهان، دستان لطیف و پوست شفاف داشته باشند و در آغوش گرم مادر بزرگ شوند.”
ابراهیمی تصریح می‌کند که مسئله اساسی کودکان افغانستانی کار نه بلکه «نیاز به نان» است؛ بی‌کاری سبب شده که والدین‌شان نتوانند کار کنند، لذا کودکان مجبور می‌شوند به خیابان بیایند.
وی در ادامه خاطرنشان میسازد که کودکان کار افغانستان در جاده‌ها زندگی می‌کنند و در جاده‌ها بزرگ می‌شوند.
رئیس موسسه حمایت از کودکان خیابانی تصریح می‌کند: “بر اساس آمارهای ما، به عنوان نهادی که مستقیم با کودکان کار در تماس هستیم، تخمیناً ۳ میلیون ۷۰۰ هزار کودک کار و خیابانی وجود دارد. آن‌ها در کارهای شاقه مانند اسپندی‌گری و سایر کارها مشغول هستند.”
وی در نهایت جمع‌بندی می‌کند که «فقرزدایی» تنها راه پایان دادن به آوارگی کودکان در جاده‌ها می‌باشد.
مجمع عمومی سازمان ملل در سال 1989 میلادی، «کنوانسیون حقوق کودک» را تصویب نمود که بر بنیاد آن حقوق کودک، بخشی از موضوعات حقوق بشری است که نیاز به حمایت جدی ازسوی جامعه بین‌المللی دارد.
افغانستان در سال 1994، به این کنوانسیون بین‌المللی پیوست و قانون حمایت از حقوق کودکان در افغانستان را در میزان 1396، در 15 فصل و 108 ماده به تصویب رساند.
در همین حال، صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل در روز جهانی مبارزه با کار کودکان (12 جون) اعلام کرد که این اداره تلاش می‌کند به کار کودکان در افغانستان پایان دهد.
