نیازمندان در برزخ سرد زمستان سال روان
هوای زمستان امسال بس ناجوانمردانه سرد است و در این روزگار بی‌رحم، قحطی، قیمتی و درماندگی ملتی را که از یک طرف بی‌کاری شکنجه می‌کند و از جانب دیگر هیچ امید مثبتی برای فردای بهتر ندارند.
هوای زمستان امسال بس ناجوانمردانه سرد است و در این روزگار بی‌رحم، قحطی، قیمتی و درماندگی ملتی را که از یک طرف بی‌کاری شکنجه می‌کند و از جانب دیگر هیچ امید مثبتی برای فردای بهتر ندارند.
در برزخ سرد زمستان و نبود نان بر دسترخوان‌شان، در واقع امکان رفتن آنان در دوزخ مرگ و تلف شدن‌شان وجود دارد، سخن از یک هزار و ده هزار نیازمند نیست، میلیون‌ها تن نیازمند در زندان سرد و کور افغانستان به تعبیری فقط زنده‌اند و در نابودی به سر می‌برند و آنان هیچ چاره‌ای جز ساختن و سوختن با فقر، گرسنگی و ناداری و سرمای سخت زمستان ندارد.
ملتی که نه دولت قانونی دارد، نه هیچ کشوری به رسمیت می‌شناسد و نه امیدی برای زنده ماندن پس از این زمستان دارد، فقط چشم به راه آن است که شاید کمکی از سویی بیاید و شکم گرسنه آنان را سیر کند. در چنین حال مسئولیت طالبان که حاکمان فعلی این مردم است، جامعه جهانی و سازمان‌های که دم از حقوق انسانی می‌زنند، چند برابر می‌شود! اما، طالبان به جای اینکه به فکر شکم گرسنه میلیون‌ها انسان باشند، بیش‌تر به فکر موی و حجاب زنان است که از این امر نه شکمی سیر می‌شود و نه دینی کامل، کمک‌های که از سوی سازمان ملل و تعدادی از سازمان‌های دیگر به نیازمندان وارد شد، به یک جناح و ولایات پشتون‌نشین توزیع شد، نیازمندان هم‌چنان با چشم انتطار و شکم گرسنه در انتطار لقمه نانی هستند.
اما سوال این‌جاست که مسئولیت تلف شدن میلیون‌ها نیازمند را کی به عهده می‌گیرد؟ طالبان یا جامعه جهانی؟
به نظر می‌رسد که همه کرخت شده و دم نمی‌زنند، نه طالبان که مسئول درجه یک و مستقیم است و نه جامعه جهانی، کشورها و سازمان‌های کمک کننده. در توزیع کمک هم ناعادلانه رفتار کردند.
در داخل کشور طالبان مسئولیت دارد که شکم گرسنه نیازمندان را سیر کند و در بیرون از کشور امریکا و متحدانش مسئولیت دارند که وقت ملتی را در چنین حالت گرفتار می‌کنند باید کمک کنند، اما امریکا اگر کمک دیگری به حالت میلیون‌ها افغانستانی نیازمند نمی‌کند، حداقل دارایی‌های این مردم را رها کند تا اینکه آبی در حلق آنان بچکد و از مرگ حتمی در سرمای زمستان نجات پیدا کند.
اما جهان و طالبان خاموشی اختیار کرده و ملتی را در شرف مرگ جمعی ناشی از فقر و گرسنگی تحمیلی است و هیچ کس مسئولیت به دوش نمی‌گیرد. طالبان برخورد احساسی می‌کنند و می‌گویند خداوند روزی دهنده است. اگر در این زمستان سرد و سوزناک کمکی بر این نیازمندان نشود، طالبان و جهان در بهار آینده شاهد از بین رفتن نصف جمعیت افغانستان خواهند بود و آن‌گاه که طالبان جز از بین بردن این ملت سال‌های سال کار دیگری نداشته است و بر قبرستان‌ها پای‌کوبی خواهند کرد.
مردم افغانستان بعد از بیست سال زحمت و قربانی دادن بار دیگر در حال نابودی و ریشه‌کن شدن است.
