در روزنامه نگاری، زبان مساله است

این عنوانی است که بی بی سی برای گزارشگر خود، سلیا هاتون (Celia Hatton) در مورد ارزیابی تازه منتشر شده عادات وام دهی چینی ها، انتخاب کرده است. شواهد جدید نشان می دهد: “چین حداقل دو برابر بیشتر از ایالات متحده و سایر قدرت های بزرگ پول توسعه می دهد. طوریکه، بیشتر آن به صورت وام های پر مخاطره با سود بالا از بانک های دولتی چین است”. “منتقدان اما می ترسند وام های با سود بالا که بسیاری از پروژه های چینی را کمک می کنند، بدهی های هنگفتی هستند که به شکل غیرمنتظره برای مردم ایجاد میکند”.

اجازه دهید به مدت یک دقیقه مکث کنیم و در مورد اصطلاحاتی که برای توصیف فعالیت استفاده میشود فکر کنیم. کمک های بلاعوض و وام های چینی به عنوان “پول توسعه” که به شکل قرض گرفته مشود، جمع میشود. اما امیدوارانه، بی بی سی به ما می گوید که “چندی پیش چین کمک های خارجی دریافت کرد”. در هیچ جایی گزارش سلیا هاتون “پول توسعه” چینی به عنوان “کمک” توصیف نشده است. تفاوت در چیست؟

گزارش دیگر بی بی سی از چهار سال پیش ممکن است مفید باشد. در آن بانو هاتون با گزارش در مورد کشف “امپراتوری کمک های مخفی چین”، می نویسد که پول چین واجد شرایط “تعریف سنتی کمک هایی که همه کشورهای صنعتی غربی با آن موافقت کرده اند” نیست. زیرا؛ وام های غربی با “کمک اصلی” داده می شود و هدف فقط توسعه اقتصادی و رفاه کشورهای دریافت کننده است. ” ظاهراً، او می گوید در حالی که 93 درصد “کمک های مالی” ایالات متحده با این لایحه مطابقت دارد، تنها یک پنجم آنچه چین انجام می دهد.

ادعای حیرت انگیزی است. اگر واقعاً اکثریت قریب به اتفاق کمک های ایالات متحده از کسانی که آن را دریافت می کردند سود می برد، باید شواهد زیادی در مورد آن وجود داشته باشد. با این حال، یک بررسی در سال 1997 که توسط دفتر بودجه کنگره انجام شده، نشان داد که کمک های خارجی، در بهترین حالت، نقش مهمی در ارتقاء توسعه اقتصادی و بهبود رفاه بشر ایفا می کند و حتی می تواند “بسته به محیطی که این کمک ها مورد استفاده قرار می گیرند و شرایطی که در آن وضع میشود و یا حالتی که در آن قرار دارند، مانع توسعه شود”.

درواقع، حقیقت مسلم این است که “کمک های توسعه ای” غربی به خودی خود معادل واریز وام است. بر اساس گزارش نیویورک تایمز در سال 2005، “بین 1970 تا 2002 کشورهای جنوب صاحره (Sahara) در مجموع 294 میلیارد دلار وام دریافت کردند. در همان بازه زمانی، آنها 268 میلیارد دالر پس دادند و پس از سود بدست آمده، کوهی از بدهی بالغ بر 210 میلیارد دالر را جمع کردند”.

هدف من در اینجا فقط نشان دادن این نیست که استثمار چین تفاوت چندانی با آنچه غرب انجام می دهد، ندارد. این بیشتر واضح می سازد که رسانه های غربی برای چندمین بار از زبانی طراحی شده برای نمایش جامعه غربی استفاده میکند؛ طوریکه آنها بهتر، مفیدتر، اخلاقی تر و مسئولتر از جوامع دیگر نشان دهد.

چندین مثال دیگر این را نشان می دهد. لورا بیکر(Laura Bicker) خبرنگار بی بی سی گزارش می دهد که “تحلیلگران” از توسعه کره شمالی و آزمایش موشک های مافوق صوت “نگران” هستند، اما نه از این که ایالات متحده با وجود سابقه گسترده این کشور در حمله و بی ثباتی به دیگر کشورها در سراسر جهان این کار را انجام دهد. مجریان بی بی سی از توانایی کیم جونگ اون در ساخت موشک علیرغم تحریم های اقتصادی وحشت زده شده اند و آن را مدرکی می دانند که رهبر کره شمالی به مردم گرسنه اش اهمیتی نمی دهد.

با این حال، آنها با وجود داشتن بیش از 11 میلیون کودک آمریکایی در خانواده هایی که غذای کافی ندارند، بزرگترین زرادخانه جهان را حفظ و توسعه میدهد. طوریکه، بسیاری از آمریکایی ها هنوز فاقد مراقبت های بهداشتی کافی هستند و کمااینکه زیرساخت های ایالات متحده نیز در حال فروپاشی است.

به طور مشابه، گزارش هایی مبنی بر سوء استفاده مقامات دولتی از موقف های خود برای منافع شخصی اگر در غرب اتفاق بیفتد، متفاوت است.

وقتی تحقیقات وال استریت ژورنال نشان می دهد که “130 قاضی فدرال با نظارت بر پرونده های دادگاه که دربرگیرنده شرکت هایی است که خود آنها یا به نحوی خانواده آنان در آنها سهم دارند، قوانین و اخلاق قضایی ایالات متحده را نقض کرده” فساد گسترده، عبارت ترجیحی نیست. سناتورهای آمریکایی که رأی خود را به لابی گرها می فروشند، “حامی اهدا کنندگان اند” و متهم به رشوه نیستند.

البته، ممکن است در انتخابات ایالات متحده تظاهرات عمومی انجام شود و رای دهندگان سرکوب شوند اما هرگز تقلب یا سرقت نمی شود. هرگونه پیشنهادی مبنی بر اینکه نظام انتخاباتی در واقع نمی تواند خواسته های رای دهندگان را منعکس کند، بلافاصله با “دروغ بزرگ” که توسط رئیس جمهور سابق دونالد ترامپ – که به دروغ اصرار داشت که برنده انتخابات اخیر ریاست جمهوری است – اشتباه گرفته می شود و به عنوان بخشی از آن رد می شود.

با این حال، واقعیت این است که سیستم انتخاباتی در ایالات متحده به طور سیستماتیک و عمدی تقلب شده است و افرادی که به قدرت می رسند، اغلب توسط رای دهندگان انتخاب نمیشوند، بلکه توسط نقشه سازانی که برای براندازی رأی تلاش می کنند، تصمیم گیری نمی شود و این دزدی است.

پس زبان مساله است. کلمات اهمیت دارند و آنها نشان می دهند که فقط جنایتکارانی مانند ترامپ نیستند که بشارت برتری سفیدها را پخش می کنند. بسیاری از مطبوعات لیبرال غربی از طریق توصیف وقایع خبری بسته به این که در کجای جهان اتفاق می افتند و برای چه کسانی اتفاق می افتد، عمیقا روی این پروژه سرمایه گذاری کرده اند. ناخودآگاه یا نه، باید آن را به خاطر آنچه هست صدا زد.

برگردان: مهدی صابری

نویسنده: پاتریک گاتارا (گاتارا مشاور ارتباطات، نویسنده و برنده جایزه کارتونیست سیاسی مستقر در نایروبی است.)