آرزوهایی که خاک شد
هر چند انسان تا زنده است باید مبارزه کند و مبارزه کردن برای رسیدن به عدالت و آزادی، برای من عشق است.
شمایل توانا
با آغاز سال ۲۰۲۲ میلادی، بسیاری از مردم دنیا خوشحال‌اند و به خاطر تجلیل از سال جدید، جشن و پای‌کوبی برپا کردند و برای رسیدن به اهداف‌شان در سال نو، با دنیایی از عشق و آرزو، برنامه‌ریزی می‌کنند، اما برای ما «زنان افغانستانی» در این سال از جشن و پای‌کوبی خبری نیست؛ زیرا ما برای رسیدن به حقوق ابتدایی‌مان و برای دست‌یابی به حقوق و اهداف از دست‌رفته‌مان مبارزه می‌کنیم و این امر برای ما بی‌نهایت دردآور است.
هر چند انسان تا زنده است باید مبارزه کند و مبارزه کردن برای رسیدن به عدالت و آزادی، برای من عشق است، اما این مبارزه دردآور است که ما برای دست‌یابی به طبیعی‌ترین حقوق‌مان که باتلاش‌های بیست ساله خویش تا حدودی به آن دست یافته بودیم، دوباره برای رسیدن به همان حقوق که در سال گذشته با آمدن طالبان بر باد رفت، مبارزه کنیم.
یعنی ما باید چند سال دیگر مبارزه کنیم تا دوباره به دیروزمان برگردیم! من و دختران امثال من، با تحمل هزاران مشکل درس خواندیم، تحصیل کردیم و صاحب شغل و درآمد شدیم و برای آینده‌مان برنامه‌ریزی کردیم؛ اما به یک‌بارگی با آمدن طالبان تمامی این زحمات و دست‌آوردهای‌مان بر باد رفت و با خاک یکسان گردید و رویاهای ما به یک کابوس وحشتناک تبدیل شد. این روزها ما به جای تعریف اهداف جدید و تلاش برای رسیدن به آن، به خاطر برگشت به دیروزمان مبارزه می‌کنیم؛ اما دردآورتر این‌که حتی برای برگشت به دیروزمان، از طرف امارت اسلامی سرکوب می‌شویم، روزبه‌روز فضا را برای ما تنگ‌تر و محدودتر می‌سازند، هر روز برای ما نسخه‌ای سخت‌گیرانه‌تر می‌پیچند.
اما با وجودی که فضای ترس و وحشت در کشور حاکم است و این احتمال وجود دارد که در دادخواهی‌های‌مان، زیر شلاق طالبان قرار گیریم و یا با شلیک گلوله‌ی آن‌ها هدف قرار داده شویم، مبارزه را بر زندگی ذلت‌بار و اسارت و بردگی ترجیح داده‌ایم و تا زمانی‌که نفس داریم برای احقاق حقوق نسل خویش و نسل آینده‌مان، می‌رزمیم.
