صدها کودک افغان با پرسش‌های بدون پاسخ در بند امریکا
وظیفه کیست که این کودکان را به پدر و مادرشان برگرداند و این کار در کجا انجام می‌شود؟، این سوال بزرگی است که هیچ کس پاسخی به آن نمی‌دهد.
وظیفه کیست که این کودکان را به پدر و مادرشان برگرداند و این کار در کجا انجام می‌شود؟، این سوال بزرگی است که هیچ کس پاسخی به آن نمی‌دهد.
پیک‌آفتاب: سی‌ان‌ان در گزارش تازه‌ای می‌نویسد که ۱۴۵۰ کودک افغانستانی بدون والدین‌شان در جریان خروج پرهرج‌ومرج ایالات متحده از افغانستان، به امریکا منتقل شده‌اند. این رسانه به نقل از مقامات امریکایی گفته که این کودکان در بلاتکلیفی به سر می‌برند. کودکانی که ممکن هیچ وقت خانواده‌های خود را نبینند.
به اساس گزارش «سی‌ان‌ان»، یک کودک 8 ساله هر شب هنگام رفتن به رختخواب، گریه می‌کند و جوانی 17 ساله در حالی که بالش خود را گرفته و نام برادر کوچکش را صدا می‌کند از خواب بیدار می‌شود. صدها کودکی که مدام سوالاتی می‌پرسند، اما هیچ کس نمی‌داند چگونه پاسخ دهد.
سابرینا پرینو، یک متخصص اطفال افغان-امریکایی در کالیفرنیا که امیدوار است در جایگاه یک مادر رضاعی بتواند به این کودکان کمک کند، به «سی‌ان‌ان» گفته است: «شوکه کننده است. این‌که در حال حاضر بیش از 1000 کودک بدون خانواده خود هستند و آن‌ها به طور باالقوه احساس تنهایی و احساس ترس می‌کنند.»
بسیاری از این کودکان سعی کردند با خانواده‌های خود از افغانستان فرار کنند، اما در هرج‌ومرج از هم جدا شدند. برخی در جریان بمب‌گذاری در میدان هوایی کابل، خانواده‌های خود را از دست دادند.
آمار کودکان بدون سرپرست اولین بار توسط رویترز گزارش شد، اما به اساس گزارش «سی‌ان‌ان» این شمار بسیار بیش‌تر از آن چیزی است که رویترز قبلاً گزارش کرده بود.
با این همه، مقامات امریکایی می‌گویند که اکثریت قریب به اتفاق 1450 کودکی که بدون والدین خود به ایالات متحده آورده شده بودند، به حامیان مالی واگذار شده‌اند؛ به عنوان نمونه، رامین 17 ساله و ایمل 16 ساله که قرار نبود بدون والدین خود به ایالات متحده بیایند، حالا با کاکای ایمل و خانواده او زندگی می‌کنند.
اما بر اساس آماری که دفتر اسکان پناهندگان اخیراً به سی‌ان‌ان ارائه کرده، دست‌کم حدود 250 نفر از این کودکان هم‌چنان در بازداشت دولت امریکا هستند. نهادهای مدافع حقوق کودکان می‌گویند بسیاری از این کودکان نسبت به آینده ناامید هستند. بسیاری از این کودکان ناامید شده و خوهان برگشت به افغانستان هستند. ویدا امیری، یکی از اعضای هیئت مدیره بنیاد افغان-امریکایی می‌گوید: “زمانی که رامین ملاقات کرد، او عصبانی شد و گفت: «مرا برگردان.»”
او گفته است: “ترس از امنیت پدر، مادر، خواهر و برادرش، رامین را فرا گرفته بود. او با برادر کوچک 18 ماهه‌اش آن‌قدر صمیمی بود که تقریباً 24 ساعت شبانه‌روز را با هم سپری می‌کردند، او نمی‌توانست زندگی جدا از هم را تصور کند.” رامین یک شب در پناه‌گاه ویرجینیا از خواب بیدار شد، مانند یک نوزاد بالش را در دست گرفته و نام برادرش را صدا می‌کرد.
رامین تقریباً هر روز با والدین خود صحبت می‌کنند. او می‌گوید: “اولین تماس‌های تصویری دشوار بود، همه اشک می‌ریختند و فقط به هم نگاه می‌کردند.” او می‌گوید: “اگر با آن‌ها صحبت نکنم یا چهره آن‌ها را نبینم، نمی‌توانم بخوابم.”
این‌که چگونه دوباره به خانواده‌ی خود می‌رسد، سوالی است که رامین و همه‌ای کودکان حاضر در کمپ امریکایی‌ها می‌پرسند و البته پاسخ‌ها در این زمینه روشن نیست. نهادهای مدافع پناهجویان و کودکان نیز این موضوع را تایید می‌کنند. مقامات این نهادها می‌گویند: «این چیزی است که ما همیشه به آن امید و آرزو داریم. اما روش‌های یک‌جا شدن دوباره کودکان با خانواده‌های‌شان هنوز روشن نیست.»
جنیفر پادکول، معاون سیاست‌گذاری و حمایت از کودکان نیازمند، می‌گوید: «وظیفه کیست که والدین و فرزند را به هم برساند و در کجا این کار را انجام می‌دهد؟ این یک سوال بزرگ است که ما با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنیم.»
مقامات وزارت صحت و خدمات انسانی مشخص نکرده که چه تعداد از 1450 کودکی که به عنوان خردسال بدون همراه به ایالات متحده آورده شده‌اند، با والدین خود جمع شده‌اند یا چند نفر از والدین خود در افغانستان باقی مانده‌اند.
وکلایی که با این کودکان گیر مانده در بازداشت صحبت کرده‌اند، در مورد آسیب‌های جدی این کودکان هشدار می‌دهند. سیما قریشی از پناهگاهی که کودکان افغان در شیکاگو نگه‌داری می‌شوند بازدید کرده و بچه‌ها به او می‌گویند که چقدر دلشان برای خانواده‌های‌شان تنگ شده است. او می‌گوید: این بچه او را به یاد کودکی‌های خودش می‌اندازد، زمانی که 30 سال پیش به عنوان یتیم به ایالات متحده آمده است.
