کشف منابع بزرگ بوره در زیر بحرها

بر اساس یک دست‌آورد جالب علمی، در زیر امواج خروشان بحرها، ذخایر عظیمی از قند وجود دارد که ما تاکنون از وجود آن بی‌اطلاع بودیم.

پیک‌آفتاب: جهان زمینی ما هنوز ناشناخته‌های زیادی دارد، اما وقتی می‌شنویم که در زیر بحرهای شور جهان، دانشمندان موفق به کشف منابع عظیمی از قند شده‌اند، واقعاً شگفت‌زدگی ما از حالت معمول خود فراتر خواهد رفت. یک مطالعه جدید مدعی است که علف‌زار‌های دریایی موجود در کف بحرها می‌توانند مقادیر زیادی از مواد شیرین را در زیر شاخه‌های تکان‌دهنده خود ذخیره کنند.

دانشمندان می‌گویند در تحقیقات خود متوجه شدند که بوره به شکل ساکارز (ماده اصلی بوره که در آشپزخانه استفاده می‌شود) از علف‌های دریایی و در خاک زیر آن آزاد می‌شود، منطقه‌ای که مستقیماً تحت تاثیر ریشه‌ها قرار می‌گیرد و به «ریزوسفر» معروف است. این بدان معناست که غلظت قند بستر دریا، حدود ۸۰ برابر بیش‌تر از حد معمول است.

این تیم تحقیقاتی می‌گوید بنابراین در سرتاسر جهان، علف‌های دریایی می‌توانند روی ۱.۳ میلیون تُن ساکارز قرار گرفته باشند. به بیان دیگر، این مقدار برای تولید حدود ۳۲ میلیارد قوطی کوکاکولا کافی است، پس ما در مورد کشف منبع قابل توجهی از بوره پنهان صحبت می‌کنیم. نیکول دوبیلیه، مایکروبیولوژیست دریایی از موسسه مایکروبیولوژی دریایی «ماکس پلانک» در آلمان می‌گوید: «علف‌های دریایی در طول فتوسنتز، قند تولید می‌کنند. در شرایط نوری متوسط، این گیاهان بیش‌تر قند‌هایی را که تولید می‌کنند برای میتابولیزم و رشد خود استفاده می‌کنند، اما در شرایط نوری بالا، به عنوان مثال در ظهر یا در طول تابستان، گیاهان بیش از آن چیزی که می‌توانند مصرف کنند یا ذخیره کنند، قند تولید می‌کنند. آن‌ها ساکارز اضافی را وارد ریزوسفر خود می‌کنند که آن‌را به عنوان یک دریچه سرریز می‌توان درنظر گرفت».

دانشمندان می‌گویند، آن‌چه شگفت‌آور است این است که این قند اضافی توسط مایکروارگانیزم‌های محیط اطراف بلعیده نمی‌شود. برای جلوگیری از این امر، به نظر می‌رسد که علف‌های دریایی، ترکیبات فنلی را به همان روشی که بسیاری از گیاهان دیگر انجام می‌دهند، ارسال می‌کنند. این ترکیبات کیمیاوی که در قهوه و میوه‌ها و هم‌چنین بسیاری از مکان‌های دیگر در طبیعت یافت می‌شوند، عمل‌کرد ضدمیکروبی دارند و می‌توانند متابولیزم اکثر مایکروارگانیزم‌ها را مهار کرده و سرعت آن‌ها را کاهش دهند.

محققان فرضیه خود را در یک علف‌زار دریایی واقعی در زیر آب از طریق تکنیک طیف‌سنجی جرمی آزمایش کردند تا تایید کنند که این واقعاً همان چیزی است که اتفاق افتاده است. به گزارش فرارو، مگی سوگین، مایکروبیولوژیست دریایی از موسسه مایکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک، می‌گوید: «در آزمایش‌های خود، فنول‌های جدا شده از علف‌های دریایی را به مایکروارگانیزم‌های ریزوسفر علف‌دریایی اضافه کردیم. نتیجه این بود که ساکارز بسیار کمتری در مقایسه با زمانی‌که هیچ فنلی وجود نداشت، مصرف شد. مجموعه کوچکی از میکروب‌ها در واقع با وجود فنولیک‌ها از طریق ساکارز رشد کردند». محققان فکر می‌کنند که این «متخصصان میکروبی» شاید در ازای چیزی مانند مواد مغذی که برای رشد به آن‌ها نیاز دارند، به علف‌های دریایی کمک می‌کنند.

علف‌های دریایی برخی از مهم‌ترین جذب کننده‌های کاربن آبی سیاره هستند (کاربن گرفته شده توسط اقیانوس‌ها و اکوسیستم‌های ساحلی جهان). به عبارت دیگر یک منطقه از علف‌های دریایی می‌تواند دو برابر بیش‌تر از جنگلی به همان اندازه در خشکی و ۳۵ برابر سریع‌تر کاربن جذب کند. هنگامی‌که نوبت به محاسبه هزینه‌های جذب کاربن از علف‌زار‌های دریایی می‌شود که در بین زیست‌گاه‌های در معرض تهدید روی کره زمین به دلیل فعالیت‌های انسانی و کاهش کیفیت آب است. دانشمندان اکنون می‌توانند ذخایر ساکارز و هم‌چنین خود علف‌های دریایی را نادیده بگیرند.

به زبان ساده اگرچه ما اکنون از وجود این منابع عظیم بوره در زیر اقیانوس‌های خود مطلع‌ایم، اما این اکوسیستم یکی از مهم‌ترین سازوکار‌های طبیعی جهان برای جذب کاربن آبی است که بقای حیات در سیاره ما را تنظیم می‌کند. بی‌شک اکتفا و حفاظت از عمل‌کرد‌های زیست‌محیطی این اکوسیستم بسیار سودمندتر از منافع تجاری برداشت ساکارز موجود در آن است که در نهایت چند میلیارد قوطی نوشابه دیگر به جهان ما اضافه می‌کند. سوگین می‌گوید: «ما به اندازه زیست‌گاه‌های خشکی، درباره علف‌های دریایی آگاهی نداریم. مطالعه ما به درک بشر از یکی از حیاتی‌ترین زیست‌گاه‌های ساحلی در سیاره ما کمک می‌کند و نشان می‌دهد که حفظ این اکوسیستم‌های کاربن آبی چقدر مهم است».

منبع: Nature Ecology & Evolution