مسیر ناهموار فرا روی تحصیل کرده‌های امروز افغانستان
بعد از سال ۲۰۰۱، مکاتب در اماکن مختلف شروع به بازگشایی کرد. بازگشایی مکاتب به روی متعلمین نه تنها آسان نبود بلکه با مشکلات متعددی نیز روبرو بود. اماکن نا امن توانایی پذیرایی از متعلمین در مکتب را نداشت و در اماکنی که این فرصت مهیا بود، خانواده ها مخالفت های خویش را اعلان می […]
بعد از سال ۲۰۰۱، مکاتب در اماکن مختلف شروع به بازگشایی کرد. بازگشایی مکاتب به روی متعلمین نه تنها آسان نبود بلکه با مشکلات متعددی نیز روبرو بود. اماکن نا امن توانایی پذیرایی از متعلمین در مکتب را نداشت و در اماکنی که این فرصت مهیا بود، خانواده ها مخالفت های خویش را اعلان می کردند. خانواده های که سطح درک شان پاینتر بود، دوست داشتند فرزندان شان مصروف کار و درآمد از طریق قدرت بازوی شان باشند.
موسسات متعدد در اماکن مختلف دست به کار شدند و با برنامه های آموزشی ارتقاء ظرفیت، توانستند سطح درک مردم عام را به گونه قابل توجهی افزایش دهند. دامنه وسیع این برنامه ها بود که جوانان به تحصیل رو آوردند و تلاش ها در راستای رسیدن به سطوح بالاتری از تحصیلات عالی نمایان شد. به دلیل عدم موجودیت جوانان تحصیل کرده، سطح کاریابی در کشور بالا بود و اکثریت کسانی که توانایی های به خصوص داشتند، به کار گماشته می شدند.
با ورود موسسات تحصیلات عالی و دانشگاه های دولتی و خصوصی، سیل عظیم جوانان تحصیل کرده به بازار کار سرازیر شد. با حضور موسسات و بخش های مختلف، تعداد کثیری از جوانان مصروفیت پیدا کردند و تا تحولات سیاسی اخیر در کشور، مشغول به کار بودند.
حالا و با ورود نظام جدید در کشور، اکثریت مطلق بیکار شدند و میزان بیکاری به گونه قابل توجهی افزایش یافته است. افرادی که در ادارات دولتی مصروف بودند، فعلا با عدم پرداخت معاش روبرو اند و فقط بخاطر امضاء حاضری به دفتر شان حاضر می شوند. اکثریت جوانانی که مصروف فعالیت های گوناگون بودند، فعلا با فقر و بیکاری دست و پنجه نرم می کنند.
این همه تحولات الگوی بد برای جوانانی شده است که: در حال تعلیم است و به مکتب به سر می برند؛ در شروف کانکور است و در مسیر دانشگاه قرار دارند و یا محصلینی که در دانشگاه ها مشغول تحصیل هستند. اکثریت به این باور رسیده است که ادامه تحصیل کارساز نیست و بایستی به دنبال راهکارهای بهتر باشیم(آمار محصلینی که در کانکور خزانی دانشگاه های خصوصی ثبت نام کردند و تعداد محصلینی که در دانشگاه ها حضور دارند، گواه این موضوع است).
امیدواری ها در بخش کاریابی از طریق تحصیل خیلی پایین آمده و در صورتی که چنین رویکردی ادامه یابد، وضعیت تحصیلات عالی در افغانستان نه تنها رو به بهبودی حرکت نمی کند بلکه روز به روز بدتر خواهد شد.
حسین داد سعادت استاد دانشگاه
به درستی به مسائل و مشکلات تحصیل کرده های افغانستان پرداخته شده است.
بسیار عالی و کامل بیان شده است
قلمتان رسا
مقاله بسیار عالی بود.
اگر نظام جدید نتواند در بخش های متخلف از تحصیل کرده ها استفاده نماید موجب می شود تا اکثریت قشر تحصیل کرده ها از کشور خارج بشود و در نتیجه کشور با مشکل مواجه در مدیریت اوضاع روبرو می شود.درود بر نویسنده گرامی