از کوخ تا کاخ؛ حمیرا به دلیل کشف یک دوا، تیتر اول رسانه‌ها شد

رحمت‌الله نوروزی

حمیرا رضایی، دختری که از 13 سالگی به دلیل وحشت و دهشت حاکم بر کشورش آواره گردید، سر از بریتانیا درآورد و امروز نام‌اش تیتر اول خبر دنیای صحت است. او دیگر مهاجر و بی‌وطن نیست، بلکه داکتر و متخصصی است که نام‌اش را در بلندای دنیای صحت به ثبت رسانده است. داکتر حمیرا رضایی مخترع دوایی برای درمان بیماری پری‌الکلامپسیا (preeclampsia) می‌باشد که می‌تواند سالانه جان هزاران بیمار را نجات دهد. این بیماری در دوران بارداری پدیدار می‌گردد که در سطح جهان، بین دو تا هشت درصد از حاملگی‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. داکتر حمیرا رضایی گفته است که این کار تحقیقی او در دوره دکترا بوده است.

این در حالی است که مردان غیرت‌مند سرزمین اجدادی‌اش دروازه مکتب‌ها و دانشگاه‌ها را بر روی خواهران و هم‌نوعان‌اش بسته‌اند. سرزمینی که از در و دیوارش غرور و غیرت برای مهار زنان می‌بارد؛ اما در آن‌سوترها، دختران و زنان این سرزمین مفتخر به نجات انسان‌ها و هم‌نوعان خود اند که دست به ابتکارات زده و مخترع دوا و وسایل رباتیک برای نجات هم‌نوعان‌اش می‌باشد.

جالب این است که در سرزمین آبایی این دختران، رفتن به مکتب ممنوع بوده و حتا آموزش که قرآن کریم آن‌را واجب دانسته، ولی سردمداران مُلک آن‎را مباح می‌خوانند و می‌کوشند تا حد ممکن دختران را از اجتماع و به ویژه از فراگیری علم و روشنایی دانش مدرن محروم نماید.

زنان و دختران این سرزمین با وجود وضع محدودیت‌های گوناگون از سوی مردان برعکس آنان که مدام به رزم و جنگ‌آوری فخر فروخته‌اند، همیشه مایه افتخار به بشریت بوده و سودای آزادی، دانش و عدالت در سر پرورانده‌اند. مادران این سرزمین دخترانی چون ملالی به دامانشان پرورانده‌اند. ملالی‌هایی که در میدان رزم برای آزادی مُلک خود آستین بالا کشید و سینه برای نجات وطن و هم‌وطن‌اش سپر نمود. زنان و دخترانی که شجاعتی فایقه از خود در این مُلک به یادگار گذاشته است. مینا کشور کمال، فعال سیاسی، نویسنده، رهبر و بنیان‌گذار اولین تشکل مستقل زنان افغانستان به نام جمعیت انقلابی زنان افغانستان (راوا) را بنیان نهاده و تاریخی پُر باری از فعالیت خود ثبت صحفات تاریخ این مُلک نموده است.

آن‌ها در صحنه‌های ملی و بین‌المللی خوش درخشیده و در سکوی دست‌آوردهای جهانی ایستاده و به بشریت خدمت نموده‌اند.

هرچند حاکمان و سیاست‌مداران در دو دهه اخیر اگر چیزی برای افتخار دارند، آن ایجاد مکتب‌ها و دانشگاه‌ها دولتی و مساعد نمودن گسترش زمینه برای دانشگاه‌های خصوصی بوده است، ولی زنان و دختران این سرزمین با حضور در مکتب‌ها و دانشگاه‌ها با وجود محدودیت‌ها و تبعیض‌های سیستماتیک، همیشه مایه افتخار و مباهات بوده‌اند.

این در حالی است که بار دیگر صدای پای محدودیت بیش از پیش شنیده می‌شود و حاکمیت در صدد منزوی ساختن دختران و زنان افغانستان است که شکردخت‌ها، حمیراها و سمیه فاروقی‌ها را تقدیم جامعه کرده‌اند.