سربازان سر به کف و رهبران کفش به دست

اکنون شش سال از این دستور می‌گذرد سربازانی که روزی محافظ جان و دیدن‌شان آرامش به تن شهروندان می‌آورد، مجبور اند امروز با تغییر هویت و گم‌نامی در خفا زندگی کنند.

سربازانی که روزی ستون فقرات مملکت خود شناخته می‌شدند و سپر اصلی در مقابل دشمنان بودند. آنان با سینه‌های فراخ و دستان آهنین به‌سوی دشمن حرکت نمودند و به شعار “خدا، وطن و وظیفه” پای‌بند ماندند. آنان سر دادند و نگذاشتند دشمنان سرزمین به‌سوی مادر وطن به چشم زهرآگین دیده و به دامن آن بی‎حرمتی کند. اما! شاید نمی‌دانستند که چه کسانی در کرسی هدایت نشسته و سکان تصمیم را در دست دارند.

همواره میدان‌های جنگ حکایت‌های ناگوار داشت. سربازان از عدم توجه، نا اهلی، ضعف و ناتوانایی‌های فرماندهان و رهبران این سرزمین شکایت می‌کردند. اما با وجود چالش‌ها سنگر، خدمت و تعهد ولای خویش نسبت به مادر وطن را فراموش نکرده، سینه در برابر دشمن سپر نمود و از خون خویش مایه گذاشتند. بلی این شاید آخرین حق مادر وطن بر فرزندانش، که به دامن پرورانده، بود.

نهم حوت ما را به یاد راد مردانی می‌آورد که به پاس‌داری از وطن و هم‌وطن‌شان پرداخته و تا آخرین مرمی موجود در تفنگ‌اش مقاومت نموده و با لباس‌های ژنده و پاه‌های برهنه در بیابان‌های وطن ایستادند.

با این وجود رهبرانی که روزی به عناوین مختلف نظامی به خود می‌بالیدند، امروز با فروش هم‌قطاران خود و پا گذاشتن بر خون شهدا و معلولین نیروهای امنیتی، به کشورهای دیگر رفته و پلان برگشت به کرسی قدرت و دارای‌های هنگفت و انباشته خویش را مجددا در سر می‌پرورانند.

پس از سقوط نظام جمهوریت پرسش‌های در اذهان عامه نسبت به متلاشی شدن نظامیان با تجهیزات سبک و سنگینی دست‌گاه امنیتی شده، که می‌خواهم چند این پرسش‌ها را این‌جا مطرح نمایم.

اول: آیا واقعا ارتش 350 هزار نفری در افغانستان وجود داشت؟ براساس امار ارایه شده از سوی نهادهای امنیتی آمریکا، بارها گفته شده است که افغانستان دارای چنین تعداد از نیروی نظامی نبوده و تعداد زیادی آنان را نیروهای خیالی خوانده بود که در گزارش سیگار نیز این مورد ذکر شده است.

سقوط ارتش و به خاک خون کشیده شدن سربازان اشاره به ناتوانی جنرالان موجود در ارتش و قوای مسلح جمهوریت دارد. آیا در تمام بخش‌های دستگاه امنیتی افراد آموزش دیده دشمن سکان هدایت میدان جنگ را داشته اند یا آیا دستگاه امنیتی واقعا توانایی و انگیزه ادامه رویاروی با دشمن خویش را نداشته و چی انگیزه‌ی پشت تضعیف نظامیان افغانستان وجود داشته است؟

فساد (اخلاقی، مالی، سوء مدیریت و خویش‌خوری) در نهادهای دولتی به‌ویژه دستگاه‌های امنیتی بیداد می‌نمود، آیا می‌توان گفت که نیروهای فرصت طلب از این خلاء استفاده نموده، ستون فقرات کشور را از پشت با چهره دوست دریده باشد؟ که ناممکن به نظر نمی‌رسد.

با این همه، امروز نهم حوت، روز سرباز است و به احترام مقام شامخ سربازان و فرزندان صادق این مملکت که جان‌فشانی نموده و مایه‌ی بزرگ پشتیبانی ملت و وطن خود گردیده بودند، این روز را پاس می‌داریم.

گرچند این روز به‌دلیل خامی خرد ورزان و عدم توانایی سیاست ورزان نتواست نوید خوب به مادر وطن بدهد اما نمی‌توان قربانیانی که افتخار آمیز به خون خویش خفته اند را، فراموش نمود.  اما سربازان سر به کف جان سپر کردند و رهبران با واگذاری سربازان به دشمن و پا نهادن به خون شهدا، معلولین و خانواده‌های سربازان از مادر وطن فرار نموده و خود را قهرمانان ملک خویش خواندند.